Co nowego i pierwszy dzień nowego rozdziału.

Uff, długo mnie tu nie było. Jakoś nie czułam większej potrzeby pisania… Ogólnie miałam „coś tworzyć” po Świętach, po których stwierdziłam, że jeśli w 2018 r. nie urodzę, albo chociaż nie będę w ciąży, Święta w 2018 r. spędzimy z dala od najbliższych. Z jednej strony przestawiłam się w tryb zadaniowy, z drugiej jednak coraz łatwiej mi pękać na kawałki, kiedy słyszę pytanie „a co z dzieckiem”. Tym razem to pytanie zadała mi moja mama. Niby rodzice mniej, więcej wiedzą, że się staramy, że mamy problem, ale nie wiedzą dokładnie na jakim etapie diagnozy/leczenia jesteśmy. Nie czuję potrzeby dzielenia się Naszą niepłodnością z Nimi. Co innego przyjaciółka, a co innego rodzice. Po prostu jest mi trudniej o tym rozmawiać z własną mamą czy tatą. Ponadto ja nie chciałabym, aby mój mąż szczegółowo informował o Naszych przypadłościach moich teściów. Niby niewinne pytanie o postępy i próba uzyskania bardziej szczegółowych informacji spowodowała, że pierwszy raz

w życiu, tak zupełnie na trzeźwo, świadomie i z wszystkimi konsekwencjami mojego zachowania rozpłakałam się przy rodzicach… Do tej pory udawało mi się trzymać samą siebie w ryzach. Nie wiem co się stało. Czy sprawiły to Święta, czy ja robię się coraz bardziej krucha, ale straciłam panowanie nad emocjami.

W nadchodzące za 11 miesięcy Święta nie pozwolę sobie na kolejny taki „wybryk”! To wydarzenie dało mi jednak do myślenia. Stwierdziłam, że w końcu, po tych prawie 3 latach nadszedł mój czas. Czas myślenia przede wszystkim 

o sobie, o Nas. Nie mam zamiaru oglądać się na innych. Nadszedł w końcu czas na bycie samolubną i robienie tak, aby to mnie i mojemu mężowi było dobrze

i komfortowo, nie innym. 

Ogólnie od tego małego kryzysu jest raczej lepiej. Sylwestra spędziliśmy tylko we troje nad morzem. Czyli ja, ślubny i Nasz pies. To były jedne z najfajniejszych chwil spędzonych razem w 2017 roku. Te kilka dni pozwoliło Nam się zresetować, wypocząć i nabrać sił na 2018 r., który będzie ciężki  finansowo,

a przede wszystkim emocjonalnie. W 2018 weszłam na „petardzie”
z nastawieniem iście bojowym- no bo skoro wiem, że będzie ciężko, to przynajmniej będę walczyć z losem, z przeciwnościami, choćbym finalnie miała przegrać, nie poddam się tak łatwo. W tym roku moim celem jest albo zmiana pracy, albo dziecko. Jedno z dwóch na pewno się wydarzy...

Dzisiaj mam gorszy dzień, a raczej wieczór. Jest on dla mnie jakiś taki nostalgiczny i płaczliwy. Jutro zaczynam pierwszy dzień nowego rozdziału. Wieczorem idę na wizytę do Novum. To już jutro poczynię pierwsze kroki
w kierunku pierwszego IUI, a potem zapewne in-vitro… Jutro coś się zacznie… Do końca myślałam, że uda Nam się bez większej ingerencji w moje ciało. Że wystarczą witaminy dla S., mnie się lekko podstymuluje i ciąża będzie. No cóż, ja swoje a los swoje. 

Zaczęłam nawet ostatnio myśleć o Naszym dziecku. Od dłuższego czasu mam nastawienie, że my pewnie też się doczekamy, ale coraz częściej w mojej głowie kiełkuje myśl, że posiadanie przez Nas dziecka, to coś tak abstrakcyjnego, że aż dziwne, że kiedyś może się zdarzyć. I weź tu zrozum kobietę- i jednocześnie pragniesz dziecka, i uważasz stan bycia matką za czystą abstrakcję. Jak żyć? Tym bardziej sama ze sobą? No dobra, byle przetrwać ze sobą samą do jutra. Jutro będę w lepszym nastroju, jutro być może zacznie odmieniać się Nasz los…