Matka Nadzieja

Przed chwilą zadzwoniłam do kliniki. Mamy potwierdzoną inseminację na godzinę 14:00 u mojej lekarki! Nie mogę uwierzyć, że to jednak się dzieje, biorąc pod uwagę fakt, że plan, kiedy zrobimy pierwszą inseminację, a rzeczywista data wykonania wyniesie aż pół roku! W kwietniu po dobrych wynikach badań w kierunku zespołu antyfosfolipidowego i poziomu homocysteiny postanowiłam, że do inseminacji podchodzimy na mur-beton w maju. Oczywiście nie obyło się bez komplikacji z pobraniem posiewów i odbiorem wyników, udało się w końcu i jest-jutro mamy pierwszą procedurę! Od 2-6 dc brałam clostilbegyt, a 11 dc i 13 dc byłam na USG. Wg. mojej Pani doktor jedyny pęcherzyk, który udało mi się wyhodować powinien pęknąć jutro. Kazała więc dzisiaj dzwonić i umawiać się na termin do niej, bądź lekarza dyżurnego. Jutro o 13:00 zaczynamy show. Cały dzień siedziałam jak na szpilkach, aby pamiętać o tym, żeby dzwonić po 13:00 z nadzieją, że coś się zwolni u mojej lekarz prowadzącej na jutro. Nie z

W końcu zrobiło się pięknie, wszystko kwitnie, pachną bzy, życie obudziło się na nowo z całą mocą, ale nie ja. Dla mnie od 2 lat końcówka kwietnia i maj są powodem do wzmożonej płaczliwości, stanów depresyjnych, i chęci wtulenia się w koc i przespania tego czasu. Czuję się zupełnie wyzuta z radości, na palcach jednej ręki jestem w stanie policzyć ile razy w przeciągu tych 2-3 tygodni byłam radosna tak po prostu. Mój mąż uciekł w sport, wkręcił się w bieganie. Niby cieszę się, że ma pasje (nie to co ja), z drugiej strony, gdy on pokonuje kolejne kilometry, ja siedzę w domu dołując się, bo mam wrażenie, że tylko ja zajmuję się Naszym problemem. On w przenośni i dosłownie ucieka… Ciągle się zamartwiam, myślę o inseminacjach, o in-vitro, o immunologii, o kolejnych i kolejnych badaniach. Przeszukuję Internet, strony z cennikami badań, zaczynam główkować gdzie coś zrobić taniej, byle zaoszczędzić. Od jakiś 3 miesięcy zaczęłam podliczać wszystko i złapałam się za głowę. Jak do tej por